اسنادی که در قانون تجارت از آن ها نام برده شده است عبارتند از: چک، سفته و برات که این اسناد قسمتی از مطالبات شرکت را شامل می شود. سر رسید اسناد دریافتنی معولا کمتر از یکسال است و اگر بیش از آن باشد جزء سرفصل اسناد دریافتنی بلندمدت طبقه بندی می شوند.
سفته
به موجب ماده ۳۰۷ قانون تجارت ایران فته طلب ( سفته) سندی است که به موجب آن امضاء کننده تعهد می کند مبلغی را در موعد معین یا عندالمطالبه در وجه حامل یا شخص معین و یا به حواله کرد آن شخص کارسازی نماید»
موارد دریافت و تسلیم سفته شامل خرید و فروش، هنگام دریافت وام و یا تصفیه حساب بدهی های قبلی و … می شود، به این صورت که شخص بدهکار(صادر کننده سفته) سفته را صادر، متعهد و امضاء کرده و به شخص طلبکار ( ذینفع) که سفته به نام او صادر شده است تسلیم می دارد.
تاریخ پرداخت وجه سفته توسط متعهد را سررسید سفته می نامند که به صورت تاریخ معینی در متن سفته قید می گردد. گاهی نیز سررسید سفته به صورت مهلتی از تاریخ صدور ذکر می شود مانند سفته دو ماهه یا سفته ۴۵ روزه.
قبول سفته توسط ذینفع را دریافت سفته و دریافت وجه آن در سررسید را وصول سفته می نامند و به مبلغی که روی سفته نوشته می شود، اصطلاحاً مبلغ اسمی می گویند.
در سفته ، قید اطلاعاتی از قبیل تاریخ صدور سفته ، مبلغ سفته ، نام گیرنده وجه ، تاریخ پرداخت ، نام متعهد ، محل اقامت ، جای پرداخت و امضای متعهد ضروری است.
درباره این سایت